انتشار اشعار شاعران انجمن ادبی فانوس شهرستان گلپایگان
لطفا ما را از نظرات سازنده ی خود در مورد این وب مطلع فرمایید.انتشار اشعار شاعران انجمن ادبی فانوس شهرستان گلپایگان
لطفا ما را از نظرات سازنده ی خود در مورد این وب مطلع فرمایید.اوای تنهایی
این غم بیتاب من انگار مفهومی نداشت
دوستت دارم در این اقرار مفهومی نداشت
واژه هایم در کنار شعرها خشکیده اند
تشنگی هایش در این تکرار مفهومی نداشت
من که در زنجیر ابهام سکوتت مرده ام
مرگ من بر چوبه های دار مفهومی نداشت
جاده ی سرد و سکوت بی کسی بی انتهاست
بر تن این پای خونین خار مفهومی نداشت
خسته ام از خستگی هایم کم آوردم عزیز
این غم بی رحم و بی افسار مفهومی نداشت
نقطه چین می شد تمام درد دلهای غزل
این غزل آشفته شد این بار مفهومی نداشت
جای من را پر نکن امید در قلب من است
روزه دارم بی تو این افطار مفهومی نداشت
غم هجران واشک وآه
بیاتااین نفس باشدکناریکدگر باشیم
چرا باید فقط در انتظار یکدگر باشیم
منم مردادتنهایی که تیرآتشین دارم
بیا یک شب بمان تا یادگار باشیم
مرا با فصل گلها آشنای آشنا کردی
خزان باید بمیردلاله زاریکدگر باشیم
چراباید بگویم از غم هجران و اشک و آه؟
به وقتی هم که آیی بیقرار یکدگر باشیم
بزن باران به روی شانه های خیس وتبدارم
کسی اشکم نبیندچشمه ساریکدگرباشیم
توای مانند من تنها به چشم من بیا هرشب
بزن نم نم تبسم کن بهار یکدگر باشیم مصرع اول تضمین از استاد طالبی
سلام بر دوستان
سلام بر دوستان بزرگوار وارجمند سال نو بر تمامی شما مبارک و خجسته! روح وجسمتان سالم.در پناه ایزد منان.شاد وسرزنده .در کنار دوستان و اشنایان.تا دیداری دوباره .خدا یار وحافظتان باد.
خدا اینجاست
نگاه به درختی که پوستین از تن جدا می کند مرا به یاد می ارد خدا در این حوالیست.تبریک سال نو
نوروز یعنی
هیچ زمستانی ماندنی نیست
حتی اگر بلند ترین شبش یلدا باشد
در سال جدید
دنیا را برایتان شاد
و
شادی را برایتان
دنیا دنیا آرزومندم
سلامت
مانا
و
شاعر باشید!
در کنار شعرهایت
در کنار شعرهایت درد را حس میکنم
باز هم اندوه فصلی زرد را حس میکنم
قصه ی تنهایی این شعر مال من نبود
رفتن آهسته یک مرد را حس میکنم
چشمهای خیس
چشمهایم میشود خیس از نگاهت ای رفیق
بیقرارم باز از این سوز آهت ای رفیق
در فراسوی شبی غمگین و پر اندوه هم
این دعای هر شبم پشت و پناهت ای رفیق
زیر شبنم های اشکم می خزم اما هنوز
من کبوتر زخمی در عمق چاهت ای رفیق
روزهای سرد و یخبندان من هم می روند
با نگاه دلنشین و سر به راهت ای رفیق
غم گرفتن های دل را باز هم در این سکوت
می رهانی با دو چشمان سیاهت ای رفیق
قفل سنگین دلم را باز کن با یک غزل
من در این دلواپسی ها تکیه گاهت ای رفیق
می کشم بر روی جدولهای قلبم در خیال
حس نابی از دو چشم بی گناهت ای رفیق
زیر چتر آرزوهای بلندت می نشست
شرمساری های یک زن در نگاهت ای رفیق
آرزوی دل
همه شب در آرزویت به خدای دل بگویم
که گرفته ام خزانم
تو بگو که در غیابش چه کنم
که بیکرانی ز صفا به بار آرم
رفیق دردهای من
رفیق دردهای من دل بی طاقتی دارم
فقط اینجا کنار تو شروع راحتی دارم
همین امروز فهمیدم که غم با من عجین گشته
به شعر استخوان سوزم دل پر محنتی دارم
عجب ای دوست فهمیدی نگاه پر ز بغضم را
بیا در آستان دل که در دل صحبتی دارم
گفتگوی من و سایه ام
به نام خدا من :می دونی بزرگترین دلهره معلم چیه ؟ سایه ام : شیطنونی بچه ها من : نه اصلاً، معلم اصلا به شیطونی بچه ها کار نداره ،ولی یه چیزی بزرگترین دلهره معلمه . می دونی اون چیه ؟ سایه ام : درس نخواندن بچه ها من : نه، معلم غصه درس نخواندن بچه ها را می خوره امّا دلهره اش نیست . سایه ام : پس چی هست ؟ من : سوال سایه ام : چی ، ! سوال ، عجیبه چون ابزار کار معلم سواله من : اشتباه نکن ابزار کار معلم علمشه نه سوال ، سواله که دلهره معلمه . سایه ام : آخه چطور ؟ معلم که از یاد گیری بچه ها خوشحال میشه ،حالا تو میگی سوال دلهره معلمه. من : آره سایه ام: چرا ؟ من : چون شاید جوابش را بلد نباشه. سایه ام : خب معلم بلده چطور بپیچونه ، سفسطه خونده . من : آره اما اگه گیر یه شاگرد زرنگ بیفته چی ؟ سایه ام : خب پس به این خاطره که به ما یاد می دهند زرنگی نکنیم . هان، عزیزم . خب نتیجه اخلاقی چی میشه ؟ من : نتیجه اخلاقی اینکه کسی که سوال نداره، تخیل نداره . سایه ام : اینکه شد حرف قصار پس ... من : ول کن بابا حوصله داری تو هم کشتی مارا، چقدر سوال میکنی . ****************************** سایه ام : می دونی بزرگترین اشتباه یه معلم چیه ؟ من : فکر کنم تنبیه . سایه ام : تنبیه هم به خاطر اونه ؟ من : کارشه ؟ یعنی مربوط به کارشه ؟ سایه ام: آره ،اما خود کارش رامعلوم کن ،چیه ؟ من : معلومه یاد دادن دیگه . سایه ام : اتفاقاً بزرگترین اشتباه یه معلم همینه ؟ من : چی میگی تو ،همه افتخار معلم اینه که داره درس یاد بچه ها می دهد.! سایه ام :درست است معلم به بچه ها درس می دهد امّا کارش چیه ؟ من: خب کار مگه با شغل فرق می کنه!؟ سایه ام : بله . امّا بزرگترین اشتباه یه معلم همینه که فکر کنه کارش یاد دادن، شغل معلم یاد دادن هست امّا کارش چی ؟ من : پس کار یه معلم چیه به نظر جنابعالی ، هان؟ سایه ام : خودت چی فکر می کنی ؟ من : هان ، فهمیدم همینه که این پایین نوشتی نه ! { محبت } حسن اشراقی
چنددوبیتی
عمر دراز را به عبث پیر کرده ایم اما برای مرگ کمی دیر کرده ایم
تا زود تر به منزل پیرانه سر، رسیم در جاده نوجوانی خود زیر کرده ایم
ما باز در هوای مه آلود قاب ها نومید از صداقت تعبیر خواب ها
ماندیم زیر ریزش گرد و غبار عمر چون فصل های مبهم برخی کتاب ها
ستایش
«ستایش»
افتاده ام چو رود، پر از شیون و سرود
در پیچ و تاب منقلب پهنه ی وجود
آغوش باز کرده بهاران به روی من
اما بدون وسعتِ پاکیزه ات چه سود؟
تا سوی تو روانه شوم از حصار خویش
راهی بغیر گریه برایم نمانده بود
سَمتِ غیاب سبز تو مانم چو آبشار
هر لحظه در قیام و همانگاه در قعود
از بس که اضطراب تو از جان من گذشت
دیگر نمانده از تنِ طاعت بجز سجود
ای آبیِ وسیعِ مه آلودِ دوردست
باید تو را چنان که سزا بوده ای ستود!
«هلال ماه کنعان»
بنام هستی بخش جهان
«هلال ماه کنعان»
الا ای ماه کنعانم کجایی صفا بخش دل و جانم کجایی
تو در قلب منی هر جا که باشی امید و دین و ایمانم کجایی
گهی پیدا و گه تاریک و پنهان به تنهایی غزلخوانم کجایی
بیا افتاده ام وقت وصال است کنون بر عهد و پیمانم کجایی
کُنی در غرب عالم دلربایی هَلا من در خراسانم کجایی
اگر مجذوب شرق و آن دیاری ز عشقت در بیابانم کجایی
دوای دردی و خضر نبی ای رفیق آب حیوانم کجایی
نشینم بر سر راهت چو یعقوب سرشک از دیده ریزانم کجایی
دوباره روز هفت هفته آمد عزیزم سرو بستانم کجایی
بقیعی، کربلا یا جمکرانی ز هجرت اشکبارانم کجایی
نه شب دارم نه روز و ماه و سالی نمانده مهر و آبانم کجایی
دعایت می کنم هر جا که باشی/ طفیل لطف و احسانم کجایی
تو دانی عابد سر گشته هستم به عشقت من ثنا خوانم کجایی
فصل سیمانی
تا زل زدم ، به بارش ِ باران ، شروع شد
هی سخت میگرفتم... آسان شروع شد
برشانه ئ ، خیال کسی تکیه دادن ُ
زانو بغل گرفتن ُ ، ایوان شروع شد
تا خواستم ، از این همه پاییز رد شوم
افسردگی یِ مزمن ِ آبان شروع شد
فصلی که روی پنجره ها پنجه می کشد
با انسجام رویش ِ سیمان ، شروع شد
در من چقدر پرسشِ بیجا وُ بی جواب
از من چقدر ذهن ِ پریشان، شروع شد
تا آمدم که از تو بهشتی بنا کنم
طعم گناهُ ، وسوسه ی نان، شروع شد
آدم که تن به خواهش حوا سپرده بود
اغواگری به ساحت انسان، شروع شد
گفتم سپیده می دمد ، از کوچه فراق
تابو شکست ُ ، ریزش ِ ایمان، شروع شد
افتاد در سرم ز خطای تو بگذرم
روزی که این تلنگر ِ وجدان، شروع شد
بعد از افول کردنت...! ، از خاکِ عزلتم
بس شعرهای سر به گریبان، شروع شد
(( ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد ))
یلدا که رفت... ،، صبح ِ زمستان، شروع شد
درجستجوی خویش، دراین شهرِ گرگُ میش
کج راهه از کنار ِ خیابان ، شروع شد
در ذهن بی عبور ، چه اندازه بوف کور
از گرد و خاک این تن ویران، شروع شد
در سر رسید فرصتمان ، هی به سر رسید..
تا قهرمان ِ مرده ،،، زپایان ، شروع شد
باز این تراژدی ِ مدام ِ تگرگ وُ برگ
از یک نمای بسته و پنهان ، شروع شد
م . حسین ناطقی دیماه 92